Urodził się 13 lipca 1895 roku we wsi Kozłów, gmina Milatyn Nowy, powiat Kamionka Strumiłowa w województwie tarnopolskim (obecnie Ukraina). Rodzicami jego byli Jan i Anastazja z domu Grubol. Posiadali gospodarstwo rolne o powierzchni 5,16 ha. Piotr miał czworo rodzeństwa: Michała, Kornela, Zofię i Stefanię. W wieku siedmiu lat rozpoczął naukę w szkole powszechnej trzyklasowej w rodzinnej wsi, klasę czwartą i piątą ukończył w miasteczku Buska. Następnie podjął naukę w Państwowym Gimnazjum w Kamionce Strumiłowej, gdzie ukończył klasę szóstą i siódmą.
W 1916 roku został powołany do armii austriackiej. Walczył na froncie włoskim. Tam w 1918 roku dostał się do niewoli. Z Włoch powrócił do Polski w kwietniu 1920 roku. We wrześniu 1920 roku złożył egzamin dojrzałości w Państwowym Gimnazjum we Lwowie, a od października rozpoczął naukę na Uniwersytecie Lwowskim na wydziale medycznym. W lutym 1921 roku z braku funduszy przerwał naukę na uniwersytecie. W czerwcu 1921 roku złożył egzamin z przedmiotów pedagogicznych i metodyki w Państwowym Seminarium Nauczycielskim we Lwowie. Przez cały rok 1922 pozostawał w domu u rodziców. Pierwszą pracę jako nauczyciel rozpoczął w grudniu 1923 roku w Szkole Powszechnej w Wildze gdzie uczył geografii. 1 września 1926 roku został kierownikiem szkoły w Wildze. Na tym stanowisku był do 1 września 1939 roku.
Gdy wybuchła wojna w pierwszych dniach września z żoną i dwoma córkami uciekł na wschód w rodzinne strony. Dotarł do Milatyna Starego w powiecie Kamionka Strumiłowa, gdzie 1 października 1940 roku objął stanowisko kierownika w miejscowej szkole. Po agresji Niemiec na Rosję, Sowieci 29 czerwca 1940 roku deportowali Dziubę wraz z rodziną w głąb Rosji. Podczas transportu na wschód zmarły żona i córki, a już w Rosji zmarł również ojciec. Na zesłaniu początkowo pracował jako robotnik fizyczny, a później w rejonowej misji uchodźczej. 6 sierpnia 1942 roku przybył do obozu w Kermine (Uzbekistan), gdzie formowano7 Dywizję Piechoty będącą w składzie Armii Polskich Sił Zbrojnych w ZSSR pod dowództwem Władysława Andersa. W końcu sierpnia 1942 roku z innymi polskimi uchodźcami – cywilami – wyjechał z obozu w Kerminiedo Iranu. W obozie przejściowym nr 1 dla uchodźców polskich znajdującym się w Teheranie został zatrudniony jako nauczyciel. Uczył języka polskiego i matematyki w klasach V i VIw okresie od 1 listopada 1942 roku do 8 lutego 1943 roku. 9 lutego został powołany do Armii Polskiej w Iranie. Z Iranu wraz z armią został przeniesiony do Palestyny, tam został przydzielony do Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii. W Wielkiej Brytanii służył jako pisarz w polskim dywizjonie lotniczym 303. W 1945 roku został awansowany na stopień kaprala przez Brytyjskie Siły Powietrzne. 31 lipca 1945roku został zdemobilizowany, a 6 września 1945 roku powrócił do kraju.
22 sierpnia 1946 roku zawarł związek małżeński w Wildze z Olgą Wandą Bialic nauczycielką pochodzącą ze Lwowa, z którą pracował w Wildze przed wojną. Rozpoczął pracę jako nauczyciel w gminie Żelechów. Pierwszą pracę podjął 1 września 1946 roku w publicznej szkole w Stefanowie, a od 1 listopada 1946 roku na własną prośbę został przeniesiony do szkoły powszechnej w Goniwilku, gdzie objął stanowisko pełniącego obowiązki kierownika szkoły. Od 1 września 1958 roku został mianowany kierownikiem szkoły w Goniwilku. Funkcję tą pełnił do 31 sierpnia 1962 roku doczasu przejścia na emeryturę.
Piotr Dziuba oprócz pracy zawodowej czynnie uczestniczył na rzecz środowisk nauczycielskich i lokalnej społeczności.Pracując w Wildze należał do Związku Nauczycielstwa Polskiego gdzie pełnił funkcję skarbnika zarządu w Wildze. Podczas budowy pomnika w Wildze upamiętniającego 10 rocznicę odzyskania niepodległości został wybrany na sekretarza komitetu budowy. Po wojnie nadal należał do Związku Zawodowego Nauczycielstwa Polskiego. 1 stycznia 1948 roku wstąpił do PSL w Żelechowie. 11 lipca 1949 roku został przewodniczącym Komisji Kulturalno-Oświatowej Gminnej Spółdzielni Samopomoc Chłopska w Żelechowie. 1 września 1948 roku został wybrany na członka Gminnej Rady Narodowej w Żelechowie. Znał biegle język rosyjski i niemiecki oraz słabo język angielski.
Piotr Dziuba zmarł 1 marca 1971 roku, a żona Olga 10 lipca 1991 roku. Oboje spoczywają na cmentarzu parafialnym w Garwolinie.
Opracował – Zbigniew Węgrzynek
Dzięki staraniom i uprzejmości Anny Kajki i Danuty Siwak z biblioteki szkoły nr 1 w Garwolinie, udało się odnaleźć własnoręcznie pisany życiorys pana Dziuby.
Znajdował się on w kronice szkoły nr 1 w Garwolinie.
Zapraszamy do zapoznania się z nim.
Mile widziane by były Wasze wspomnienia o p. Dziubie i o jego żonie Oldze. Popytajcie starszych osób, które mogą pamiętać to małżeństwo nauczycieli. Mile widziane komentarze, zdjęcia, dokumenty.