Kaplica nad kamieniem powstała około roku tysiąc siedemset dziesiątego kiedy to kilka rodzin uciekło z miasta przed zarazą do puszczy zwanej puszczą św. Onufrego, sam kult świętego rozwinął się w Polsce dosyć intensywnie na przełomie XIV i XV wieku. Można przypuszczać że pustelnicy na wzór św. Onufrego udawali się do puszczy i żywili się tym co tam znaleźli. W aktach znajdujemy kilku pustelników taki jak; Krasnodębski Tomasz (około 1778), Jan Zawisza (lat 70, zmarły w 1822), Kwiatkowski Klemens (lat 70, zmarły w 1825) Thorzewski Antoni (66 lat zmarły w 1846) Śleszyński Karol (53 lata, zmarły w 1845) i wielu innych. Wtedy to gdy ktoś z tych ludzi zachorował wzywano księdza do lasu aby udzielił sakramentów. Według legendy ksiądz ten odpoczywał na największym kamieniu, aż pewnego dnia ludzie zauważyli że kapłan zmarł siedząc na kamieniu. Wykopali mu grób pod nim i został tam pochowany. Mieszkańcy z całej okolicy zaczęli przybywać w to miejsce i opowiadali o otrzymanych tu łaskach gdyż kamień otaczała rosa która ponoć miała cudowne właściwości. To zaś spowodowało postawienie kościółka drewnianego i domku dla pustelników przebywających w okolicy w roku tysiąc siedemset osiemdziesiątym dziewiątym. W roku tysiąc siedemset dziewięćdziesiątym trzecim papież Pius VI nadał odpusty w miesiącach czerwcu i październiku. Miejsce uznano za święte i przybywały tu pielgrzymki nawet z Kielc, Sandomierza i Radomia. W 1847 wzniesiono kościół murowany z kamieniem w centralnym punkcie ołtarza zaraz pod obrazem św. Onufrego. Obecnym proboszczem był wtedy ks. Kazimierz Jasiński który również był opiekunem szkoły elementarnej a konsekracji dokonał biskup Benjamin Szymański w roku tysiąc osiemset pięćdziesiątym ósmym. W latach 1859-1876 pełnił funkcję kościoła parafialnego oraz w latach 1939-1949 kiedy to kościół św. Krzyża był w trakcie odbudowy. Wieść niesie, że kamień znów zacznie się pocić i ludzie będą otrzymywali łaski uzdrowienia gdy na Łaskarzew kolejny raz spadnie zaraza…
