Dzięki uprzejmości Krystyny Mikulskiej i Hanny Ulrich prezentujemy postać Natalii Barbary Kamińskiej.
Natalia Barbara Kamińska urodziła się 3 lipca 1916 r. w Garwolinie w rodzinie Feliksa Radomyskiego i Katarzyny z domu Kotlarskiej. W naszym mieście uczęszczała do szkoły podstawowej i do gimnazjum. Maturę zdała w 1936 r. Należała do harcerzy, pełniła funkcję zastępowej.
Zaraz po maturze zaczęła pracę w 1 Pułku Strzelców Konnych w Garwolinie. Uczyła żołnierzy języka polskiego oraz prowadziła świetlicę. Od 1936 r. do wybuchu II wojny światowej studiowała polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim i Uniwersytecie im. Stefana Batorego w Wilnie. Wojna przerwała jej studia. Ukończyła je na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując tytuł magistra, w 1961 r.
We wrześniu 1939 r. włączyła się w organizację kursu na terenie Garwolina, uczącego zachowań udzielania pomocy ludziom w czasie nalotów. W październiku 1939 r. wstąpiła do Związku Walki Zbrojnej. Podjęła pracę w sekcji wywiadu, później została łączniczką komendanta na terenie Garwolina i okolic. W lutym 1942 r., po przekształceniu Związku Walki Zbrojnej w Armię Krajową, złożyła przysięgę i otrzymała stopień porucznika. W lipcu tego roku została ostrzeżona, że znajduje się na liście osób przeznaczonych przez Gestapo do aresztowania. Z tego powodu opuściła Garwolin, udając się do Warszawy, a następnie do Mińska Mazowieckiego z poleceniem zorganizowania siatki Wojskowej Służby Kobiet. Jako jej komendantka działa pod pseudonimami Brzoza, potem Krystyna. Organizowała szkolenia sanitariuszek, łączniczek. Zdobywała leki, żywność i bron dla partyzantów. Pomagała także w przekazywaniu Cichociemnych, szukała dla nich bezpiecznych punktów czasowego pobytu.
W ramach akcji Burza prowadziła punkt informacyjny dla oddziałów oraz punkt gospodarczy dla komendy obwodu Mińsk Mazowiecki. Po akcji Burza ukrywała się w różnych ośrodkach obwodu Mewa-Kamień (miasto i powiat miński).
W 1945 r. w obawie przed represjami przeniosła się na Pomorze, gdzie rozpoczęła pracę jako nauczycielka języka polskiego w szkole podstawowej w Subkowach koło Tczewa. W 1949 r. wróciła na Mazowsze. Przez krótki okres przebywała w Otwocku, a następnie osiedliła się w Kobyłce pod Warszawą. Od 1949 r. pracowała jako polonistka w wielu warszawskich szkołach średnich (technikach i szkoła zawodowych).
Po kilkunastu latach zaczęła współpracować z organizacjami kombatanckimi, a potem także ze Światowym Związkiem Żołnierzy Armii Krajowej. Była nawet członkiem Zarządu Głównego tej organizacji, a także pełniła funkcję jej sekretarza oraz przewodniczącej Warszawskiego Koła ŚZŻAK. Później pełniła te funkcje honorowo.
Po przejściu na emeryturę została przewodniczącą Koła Emerytów i Rencistów Związku Nauczycielstwa Polskiego na terenie Kobyłki i Wołomina. W 2007 r. została Honorowym Obywatelem Miasta Kobyłka, a w sierpniu 2014 r. awansowała na stopień majora.
Posiadła następujące odznaczenia: Złoty Krzyż Zasługi (1972), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2004), Odznakę za 50-letnią Przynależność do Związku Nauczycielstwa Polskiego (2009), Odznakę Weterana Walk o Niepodległość (1995), Odznakę „Akcja Burza”, Medal Pro Memoria i inne.
Opracowane na podstawie informacji uzyskanych od rodziny.