„Proklamacji Manifestu władze okupacyjne nadały uroczystą oprawę. W miejscach proklamacji − w Warszawie, Lublinie oraz w większych ośrodkach na obu terenach okupowanych − uczestniczyły w niej władze cywilne i wojskowe, liczne rzesze ludności oraz duchowieństwo, które celebrowało uroczyste nabożeństwa z odśpiewaniem Te Deum. Tak było m.in. w Garwolinie. Po przeczytaniu polskiego tekstu Manifestu niemiecki Szef Powiatu powiedział: „Niniejszem zagwarantowali uroczyście sprzymierzeni Monarchowie wskrzeszenie Królestwa Polskiego. Fakt ten jest nienaruszalnym. Moi Panowie, szczęśliwa przyszłość Królestwa Polskiego, niech żyje, hura, hura, hura!”6 . Orkiestra zaintonowała polską pieśń narodową: Boże, coś Polskę, publiczność odśpiewała pierwszą strofę pieśni. Podczas śpiewu zostały wyniesione przez dwóch wojskowych Niemców z kościoła dwa sztandary polskie, które zostały postawione u prawej i lewej strony Szefa Powiatu. Oficerowie i urzędnicy oddali cześć wojskową tym sztandarom. Jednocześnie została wywieszona polska amarantowa chorągiew z białym orłem na przeciwległym domu komendanta miejscowego, między flagą niemiecką i austriacko-węgierską”[1]
Fotografia i podpisy pod nią pochodzą z książki:
„Z dziejów powiatu garwolińskiego – tradycje patriotyczne: 470 lat Powiatu Garwolińskiego.”
Zbigniewa Gnat-Wieteski z 2009 roku
[1] Niepodległość i Pamięć r2016 t23 n2 (54) – http://bazhum.muzhp.pl/media//files/Niepodleglosc_i_Pamiec/Niepodleglosc_i_Pamiec-r2016-t23-n2_(54)/Niepodleglosc_i_Pamiec-r2016-t23-n2_(54)-s13-22/Niepodleglosc_i_Pamiec-r2016-t23-n2_(54)-s13-22.pdf Dostęp 05.11.2016