Urodził się 1 lipca 1922 r. w Wólce Gruszczyńskiej (gm. Wilga). Jego rodzicami byli Władysław i Anna z d. Kasprzak. Stanisław uczęszczał do szkół w Wildze i Garwolinie. Następnie rozpoczął studia na Wyższej Szkole Inżynierskiej im. Hipolita Wawelberga w Warszawie. Mając 20 lat wstępuje do konspiracji, a dokładnie do Narodowych Sił Zbrojnych, do oddziału kapitana „Romana”. Do działalności w konspiracji zachęcony został przez brata Henryka Radzika. W Warszawie mieszkał przy ul. Kazimierzowskiej, a później przy ul. Złotej.
Stanisław Radzik
Jego miejscem koncentracji w czasie godziny „W”, 1 sierpnia 1944 roku był Plac Dąbrowskiego 2/4. W czasie Powstania Warszawskiego walczył w I Obwodzie „Radwan” (Śródmieście) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej w zgrupowaniu „Bartkiewicz” w 4 kompani – III plutonie (OS NSZ por. „Żubra”). W czasie walk 27 sierpnia 1944 roku w budynku Gimnazjum im. Mikołaja Reja (pl. Małachowskiego 1) zostaje ciężko ranny (utrata nogi) od wybuchu granatu. W wyniku poniesionych ran, Stanisław umiera 31 sierpnia 1944 r. Po zakończeniu działań wojennych ciało Stanisława zostało ekshumowane w 1945 roku i zostaje przewiezione furmanką przez jego brata Henryka w Warszawy do Wilgi. Został tam pochowany na miejscowym cmentarzu w grobie rodzinnym.